Moederdag gedichtje - the making of

Sleutelgat

Annemaart & Iselle

Annemaart Zweegers, bestuurslid Stichting Félice (mei 2020): "Het huis waar ik ben opgegroeid grensde aan een binnenpleintje. Geen mooi plein, alleen saaie grijze tegels met aangrenzende schuur- en garagedeuren. Maar het was, zeker voor kinderbegrippen, ver van de straat en daarmee een heerlijk plekje om ongestoord te fietsen en te voetballen. 

Nu, 5 huizen later, woon ik opnieuw aan een binnenpleintje. Net als Juliette, die bij mij om de hoek woont. Toen ze zwanger was van Félice praatten we, onder het genot van een theetje, regelmatig over de nabije toekomst. Over zonnige zondagen, de eerste Sinterklaas, over alle roze spulletjes die Juliette had gekocht en mijn voornemen om haar dochter (in het kader van de genderneutraalheid) aan de Lego te krijgen. We hadden het erover hoe ze zou spelen in de achtertuin en, als ze groot genoeg was,met haar loopfietsje zou banjeren over het pleintje. Ondanks dat ze nog niet geboren was, was er al een heel leventje voor haar uitgestippeld. 

In de kleine week tussen haar overlijden en de uitvaart dacht ik hier veel aan terug. Waar ik bij andere uitvaarten herinneringen had opgehaald aan een leven dat was geweest, dacht ik nu aan al die toekomstmomentjes die niet zouden komen. Ik had het beeld van een deur die dicht was geslagen, waar je nog doorheen kon spieken, maar die niet meer open kon. Ik heb geprobeerd om dat beeld toen om te zetten in een gedichtje, maar het lukte niet. Het voelde zo zinloos. Zo'n kort leventje, maar een handjevol momenten en dan is het al klaar. 

Het was pas vele kopjes thee en goede gesprekken later dat ik me realiseerde dat ik het fout had. Juliette zei regelmatig: "Félice heeft mij moeder gemaakt." En ook op die manier, niet 'ik ben moeder geworden', nee, Félice heeft dat gedaan. Al is ze er zelf niet meer, Félice heeft allerlei dingen in beweging gezet. In de eerste plaats natuurlijk voor Juliette en voor Tim. En voor opa's en oma's, ooms en tantes. Maar ook voor mij. Ze heeft mijn vriendschap met Juliette versterkt. Ik heb veel geleerd over rouw en hoe juist de kleine dingen er dan extra toe doen. Ze heeft me een plek gegeven in het bestuur van een hele mooie stichting. Ik heb Roos en Saskia, mijn medebestuursleden, leren kennen. Allemaal mooie, waardevolle momenten, waar ik dankbaar voor ben. 

Al is Félice haar deur dicht, ze heeft voetstappen gezet achter allemaal deuren die nog open zijn. Dat is de kern van het gedichtje, dat ik eerder niet kon schrijven. Die gedachte biedt mij troost en ik hoop dat het anderen ook wat troost kan bieden."